TEMPO DE ENTROIDO

Dende a biblioteca preparouse unha exposición con información sobre o entroido do Triángulo Máxico de Galicia e sobre o de Ponteareas.
Esta é unha boa época para investigar sobre as tradicións relacionadas con esta festa.

O TRIÁNGULO MÁXICO DO ENTROIDO OURENSÁN

Xa está chegando o Entroido, unha época para gozar da troula. Un dos sitios onde se vive dun xeito especial esta festa é no corazón de Ourense, no chamado triángulo máxico: Xinzo de Limia, Verín e Laza.

Xa estamos nos días centrais do Entroido, e nos principais puntos da nosa terra xa teñen todo preparado para gozar da troula ao máximo.

 Xa levan varias fins de semana de festa e seguen! 

En cada un destes entroidos teñen a súa figura tradicional e emblemática. 

En Xinzo de Limia  son as pantallas, figuras que levan máscaras (case sempre artesanais) con cara de demo con cornos e que van vestidas con camisa e calzón branco, capa vermella ou negra e pano da cabeza (normalmente vermello), polainas negras e zapatos negros. Na cintura levan unha faixa de tea vermella cunhas campaíñas que van facendo soar. Ademais, nas mans levan vexigas de vacas secas e infladas.

A función das pantallas no Entroido é a de vixiar que ninguén vaia pola rúa sen disfrace.

 En Verín saen os cigarróns, unhas figuras que levan un traxe que pesa arredor de 25 quilos, contando coas chocas e coa máscara. Esta máscara está feita con madeira de bidueiro e remata cunha mitra de folla de lata decorada con motivos de animais. Ademais, visten camisa branca con gravata e chaqueta con galóns e flocos, calzón curto branco e medias tamén brancas. Levan chocas que fan soar cando bailan, saltan e corren, e na man levan unha fusta coa que chaman á orde.

O último punto do triángulo é Laza, cos seus peliqueiros, que reciben este nome pola pelica (pel dun animal) que levan colgada na parte traseira da máscara. A súa vestimenta é parecida á dos cigarróns, con camisa branca, gravata e chaqueta con galóns e flocos. Levan calzón curto branco con pompóns a modo de volantes, medias de encaixe brancas e zapatos negros. Por riba dos calzóns levan unha faixa de cor cun cinto de pel con seis chocas.

Os peliqueiros van en fila, correndo e saltando polas rúas, abrindo paso coa fusta e coas chocas soando co movemento.

Os entroidos de Xinzo de Limia e de Verín teñen o recoñecemento de Festa de Interese Turístico Nacional. 

DÍA DA PAZ

Un ano máis celebramos no centro o Día da Paz. Este ano leuse primeiro unha historia da árbore da paz do Colexio Fermín Bouza Brey, que aqui  vos deixamos por se queredes volver a lela. Despois colgamos as froitas  e bailamos a Canción da Paz  de Mamá Cabra.

Érase que se era unha árbore pequena pero robusta coma un xigante. Era tan, tan bonita que todas as árbores 
a admiraban, pero ela non se daba conta.

Ese día levantárase un pouco triste, porque nas súas ramas xa non quedaban follas nin froitos. Nin sequera unha folliña amarillenta  a piques de caer.

Un tempiño antes a nosa árbore víase moi guapa, xa que tiña os froitos máis bonitos de todo o patio e estaba chea de follas de colores. Pero un día chegou o seu amigo vento que quería xogar con ela e como ela non quería, comezaron a pelexarse. A árbore, moi enfadada, non deixaba de moverse. O vento, enfurruñado tamén, sopraba cada vez máis forte e as ramas da árbore axitábanse cada vez máis. Cando o vento e a árbore esgotaron as súas forzas, as ramas da nosa amiga quedaran sen follas, sen froitos, máis baleira que nunca.

-¡ Qué tristeza! Co guapa que eu estaba…-comentou a árbore-. Agora xa non hai nada que facerlle.

-¿Pero qué che pasa?- preguntaron os nenos do Fermín Bouza Brey-

-Estiven a pelexar co vento e mirade o resultado: xa non teño froitos, nin follas para abrigarme. ¿Qué vou facer agora?.

-¡Nós podemos axudarte!. Podemos poñerte…follas de olivo- dixo unha nena.

- Pero non temos diso- responderon o resto dos nenos e nenas.

-Pois podemos poñerte…follas de pereira.- dixo outro neno.

-Pero non temos diso- responderon o resto dos nenos e nenas.

Os nenos e nenas pensaron e pensaron cómo podían axudar a pequena árbore que estaba tan triste. Entre todos decidiron axudarlle co que tiñan: con pinturas que lle devolveran a cor e a alegría, con palabras do corazón para que nunca máis se pelexase co vento e con froitas de papel que lle devolvesen o sorriso:

Colgaron fresas, cereixas e mazás para que nunca máis lle faltase a cor vermella dos bicos e do amor.

Colgaron mandarinas para que nunca máis lle faltase a cor laranxa dos abrazos e da amizade.

Colgaron peras para que nunca máis lle faltase a cor verde da esperanza e do esforzo.

Colgaron plátanos e limóns para que nunca máis lle faltase a cor amarela da alegría e da tolerancia.

Colgaron piñas para que nunca máis lle faltase a cor marrón do respecto e da xenerosidade.

E así, a nosa árbore recuperou a súa alegría e decidiu que nunca, nunca, nunca máis pelexaría co vento e xogarían xuntos como bos amigos.

E así foi como naceu a primeira árbore da paz no colexio Fermín Bouza Brey.